اورانوس و نپتون، دو سیاره دوردست منظومه شمسی، فقط یک بار توسط فضاپیمای رباتیک وویجر ۲، آن هم بیشتر از ۳۰ سال پیش مورد بازدید قرار گرفتند. به همین علت تا این مدت مسائل بسیاری درمورد آن‌ها ناشناخته باقی مانده است. تا بحال گمان می‌رفت دست‌کم ماهیت این سیاره‌ها را می‌شناسیم، اما مطالعه‌ای تازه این برداشت را به چالش می‌کشد و مشخص می کند که این سیاره‌ها امکان پذیر اصلاً غول‌های یخی نباشند.

چهار سیاره سنگی منظومه شمسی (زمین، مریخ، زهره و عطارد) سیارات کوچکی می باشند که عمدتاً از سنگ و فلز ساخته شده‌اند. چهار سیاره بزرگ (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) به دو گروه تقسیم خواهد شد؛ چون هرچند بزرگ می باشند، ماهیت یکسانی ندارند.

دو سیاره نخست «غول‌های گازی» نام دارند؛ چون بیشتر از ۹۰ درصد جرمشان از هیدروژن و هلیوم راه اندازی شده است. اورانوس و نپتون نیز با کمتر از ۲۰ درصد هیدروژن و هلیوم، به گفتن غول‌های یخی شناخته خواهد شد. آن‌ها درعوض سرشار از مولکول‌هایی همانند آب و آمونیاک می باشند که زمان شکل‌گیری سیارات در میلیاردها سال پیش، به طور یخ جامد وجود داشته‌اند.

در دهه‌های قبل، فهمیدن ما از درون اورانوس و نپتون بر پایه ویژگی‌های سطحی آن‌ها، حرکت اقمار، میدان‌های مغناطیسی و دیگر شواهد غیرمستقیم بوده است. این روش بعضی اوقات ما را به سمت نتایج نادرست هدایت کرده است.

پژوهشگران سناریوهایی با تسلط آب و تسلط سنگ را بازدید کردند و به این نتیجه رسیدند که گرچه سیاره‌ها ترکیبی از این مولکول‌ها را دارند، ساختار درونی سنگی‌تر با مشاهدات جاری سازگارتر است. نویسندگان مقاله می‌نویسند: «نتایج، طبقه‌بندی سنتی اورانوس و نپتون به گفتن «غول‌های یخی» را به چالش می‌کشد و نیاز به داده‌های مشاهداتی بهتر یا محدودیت‌های شکل‌گیری برای از بین بردن ابهام ترکیب شیمیایی آن‌ها را برجسته می‌کند.»

به این علت احتمالا اورانوس و نپتون غول‌های یخی نباشند؛ احتمالا آن‌ها نخستین «غول‌های سنگی» منظومه شمسی باشند یا نام مناسب فرد دیگر که با سیارات سنگی کوچک نادرست گرفته نشود. با فهمیدن بهتر آنچه در درون این سیاره‌ها می‌گذرد، می‌توان ویژگی‌های غیرمعمول آن‌ها همانند میدان‌های مغناطیسی را که در اورانوس زیاد شگفت است، گفت.

با این که مقاله تازه دلنشین دقت است، نویسندگان پافشاری دارند که برای تعیین دقیق‌تر ویژگی‌های اورانوس و نپتون، به مأموریت‌های اختصاصی و حتی تصاویر رنگی دقیق‌تری نیاز است. آن‌ها در مقاله خود می‌نویسند: «با انجام مأموریت‌های اختصاصی آینده به اورانوس و نپتون، این روش می‌تواند ابزاری منعطف و بی‌طرف برای تحلیل داده‌های تازه فراهم کند. اکنون، درون این سیاره‌ها هم چنان رمزآلود باقی مانده است، نه به این علت که دسترسی به آن‌ها غیرممکن است، بلکه به این علت که داده‌های ملزوم برای کشف اسرارشان تا این مدت در دسترس نیست. تا آن زمان، تنها منفعت گیری از مجموعه‌ای از مدل‌ها و نه یک مدل واحد می‌تواند همه احتمالات مربوط به عمق نهان این سیاره‌ها را نشان دهد.»

مطالعه برای انتشار کردن در مجله Astronomy & Astrophysics پذیرفته شده و نسخه‌ای از آن در پایگاه داده آرکایو در دسترس است.